De afgelopen dagen kwam langzaam het besef dat de oorspronkelijke startdatum van onze reis nadert. Soms keken we elkaar aan en lachten dan even schaapachtig dat we er dan een stuk minder ontspannen bij hadden gezeten. En ons misschien zelfs wel af hadden gevraagd: waar beginnen we aan?

Inpakken en opruimen, dat is wat we gisteren zouden hebben gedaan. Maar het werd een gewone dag. We dachten niet teveel na over wat er vandaag had kunnen zijn, doorgaan is soms de beste remedie. Het relativeren en het beste maken van de situatie gaat ons over het algemeen goed af, maar vandaag is natuurlijk wel gewoon een rotdag. Dat gaat wel weer over, er zijn heus ergere dingen, maar het idee dat we nu met gespannen koppies en volle tassen klaar hadden gestaan om te vertrekken naar Schiphol is wel gek. Nog één laatste koffietje thuis, nog één keer checken of we echt alles ingepakt hebben, nog één keer het huis doorlopen voor de verhuur.

In plaats daarvan is het de dag die nog niet kwam. Die ergens in de toekomst ligt, wanneer dat ook mag zijn. Mijn telefoonagenda geeft een melding: ‘Vlucht naar Santiago’. Ik dacht dat ik alles had gewist uit mijn agenda, maar misschien wilde ik wel dat het erin bleef staan. Zodat het nog even leek alsof we echt zouden vertrekken.

Gelukkig hebben we veel lieve mensen om ons heen en daar zijn we dankbaar voor. De afgelopen dagen hebben veel lieve berichtjes, kaartjes, telefoontjes en bloemetjes gekregen. Dank jullie wel!

Ik zag gisteren op de NOS-website een filmpje over een pizzabakker in Napels. Een klant was na weken van lockdown zo blij als een kind om een verse pizza te zien. Ik vind dat mooi. Ik word namelijk ook heel blij van een verse pizza in Napels, maar wat ik wil zeggen is dat het ook fijn is om te genieten van de kleine dingen. We zijn gezond, we hebben een huis, elkaar en een inkomen. Die reis die komt wel weer een keer.