De koffie pruttelt zachtjes op het vuur. Voor onze tent kabbelt een beekje en verder horen we alleen fluitende vogeltjes. We hebben net de eerste nacht in onze nieuwe daktent geslapen. Een beetje onwennig nog, maar dat maakt niet uit. Vandaag hoeft er niks.

De dag ervoor zijn we naar de Dordogne in Frankrijk gereden. We zijn op proefvakantie, om onze daktent en de auto uit te proberen. In de weken ervoor heb ik hard geklust om de Land Cruiser te verbouwen tot kampeerauto. Dat begon met inspiratie opdoen, veel denken, veel tekenen, weer opnieuw bedenken en tekenen, en nog een keer. En vervolgens het maken, bijschaven, dingen erbij bedenken, tot de conclusie komen dat dingen toch weer anders moeten, frustraties overwinnen en heel veel zagen, boren, meten en schroeven. Maar na een paar weken hebben we een auto met keuken, lades, talloze vakken, extra accu, omvormer en een koelkast. De daktent laat nog wat langer op zich wachten dan gepland, maar uiteindelijk kunnen we op pad. Proefkamperen in Europa!

Tekst gaat verder onder de foto’s

De eerste week zijn we in de Dordogne, waar we een beetje uitrusten, dorpjes bezoeken, wat wandelingen maken, kanoën en genieten van het goede Franse leven met vin, pain, fromage en (lokale specialiteit) foie gras. Daarna rijden we naar Gorge du Tarn, een prachtige kloof iets verder naar het zuiden. Daar maken we een fantastische wandeling langs kliffen van honderden meters diep. Ik huur nog een mountainbike met valsspeelmotortje (de gewone waren op, echt waar!) maar ik moet dan ook een kilometer stijgen om de kloof uit te komen. Voor Ellemieke een mooie dag om even lekker bij het zwembad te liggen.

Uhm, regen

Na een week prachtig weer krijgen we de eerste regen voorgeschoteld. De luifel, die we tegelijk met de daktent hadden besteld maar niet is binnengekomen, zit helaas nog niet op de auto. En dus gaan we in de weer met een tarp en scheerlijntjes die in de knoop zitten. Ellemieke met opgewekte zin, ik met iets minder. Maar goed, na wat geklooi staat het gevaarte. Regen en kamperen, ik vind het maar niks. Maar het hoort erbij. Schijnt.

Tekst gaat verder onder de foto’s

De weersvoorspellingen zijn voor Frankrijk niet al te best, dus we vervroegen het plan om naar Italië te gaan. Via de slingersnelweg van de Bloemenriviera (brug-tunnel-brug-bocht-tunnel-bocht-bocht-brug-tunnel, en dat nog dertig keer) komen we in de buurt van Genua terecht bij een prachtig gelegen agricampeggio, Italiaans voor ‘kamperen bij de boer’. Onderweg nog even snel de eerste Italiaanse espresso gedronken bij een barretje langs de snelweg. Heerlijk, we zijn eindelijk weer eens in Italië!

Na een rustig-aan-dagje rijden we door richting Toscane. We hebben deze beroemde streek nog nooit eerder écht bezocht, op Florence en Pisa na. De eerste kennismaking is meteen al goed. Op een kleine camping met uitzicht over de glooiende heuvels proosten we nog maar eens op het heerlijke campingleven.

Zon, kou, schoonheid en viezigheid

We bezoeken wat dorpjes in de omgeving, maken kennis met vier (nou ja, drie) seizoenen op een dag en genieten van het heerlijke eten. Zo’n pastaatje dat er simpel uitziet, maar dat je thuis nooit zó zal kunnen maken. Het is pure kunst. De dagen erna ruilen we de daktent in voor een hotel in Siena. We reserveren voor één nachtje, maar na een avondje door de stad slenteren boeken we er meteen maar eentje bij. Wat een heerlijke stad! We moeten wel weer even schakelen naar het stadse leven. Als we met onze modderige schoenen op de glimmende vloer van de hotellobby staan, dan voelen we ons een beetje verdwaald. Buiten staat onze vieze terreinwagen naast glimmende zakenauto’s. Tsja. Snel maar even omkleden en opfrissen.

Na Siena gaan we verder Toscane in en vinden we een plekje bij een andere mooie agricampeggio. Maar waar de vorige campings vooral boerden in dingen die geen geluid maken, zijn er bij deze blatende geiten, kraaiende hanen en, de ergste van allemaal, ezels. Het kan niet anders, of zo’n beest moet zelf last hebben van het geluid dat hij produceert. We waren al gewend om oordoppen in te doen, maar die werken niet tegen ezelgeluiden. Maar het is allemaal voor een goed doel, want de dagen erna zien we de Toscane op z’n mooist. Via prachtige onverharde weggetjes slingeren we door het landschap en genieten in rust van de fantastische omgeving. Dat het op de camping ’s avonds bitterkoud is, moeten we maar even voor lief nemen.

Polonaise

Omdat het weer in Toscane niet lijkt te verbeteren en het ook zuidelijker niet erg mooi wordt, besluiten we de zon achterna te reizen en belanden we bij het Lago di Garda. Ik dacht bij het Gardameer altijd aan hossende Volendammers die in polonaise over de camping gaan, maar de noordkant, waar wij verblijven, is in ieder geval verrassend mooi. En er zijn geen Nederlanders, maar Duitsers. Heel veel Duitsers. Aan deze kant van het meer sta je al met een been in de alpen, terwijl de cipressen en palmbomen je eraan herinneren dat je nog steeds in Italië bent. We hebben nog een paar mooie laatste dagen met uitdagende wandel- en mountainbiketochtjes (dit keer zonder hulpmotor) en sluiten af in het provinciestadje Trento, voordat we in een ruk doorrijden naar huis.

Het kamperen met de daktent is ons heel goed bevallen. Het ding staat in een paar minuten en we kunnen op de prachtigste plekjes komen. Ontbijten met uitzicht over de Toscaanse heuvels. Opstaan met uitzicht over de wijnvelden. En koken aan een kabbelend riviertje. Ruimte, rust, vrijheid en fantastische uitzichten. Dat hopen we straks, wanneer dat ook mag zijn, in Zuid-Amerika ook te mogen ervaren.