Een land van extremen, leegte en uitzonderlijk mooie natuur. Een land waar dorpjes en steden honderden kilometers uit elkaar liggen. Een land met stoffige wegen, waar we uren overheen rijden zonder iemand tegen te komen. Een land met een grillig klimaat, waar we zandstormen, droogte, regen en kou trotseren. En een land dat verwart, met zijn Duitse stadjes en bizarre landschappen.

Het land waar we zijn is natuurlijk… Namibië. Ruim 2 weken geleden zijn we de grens overgestoken vanuit Zuid-Afrika. Bij de vorige update zaten we nog in de buurt van Augrabies-watervallen, onze laatste stop in Zuid-Afrika. Dat laat zich nog een keer van zijn mooiste kant zien als we via een binnendoorroute naar de hoofdweg rijden die naar Namibië leidt. De grensovergang is een kwestie van tien loketten stempeltjes en papiertjes halen, we zijn er in anderhalf uur doorheen. Waarschijnlijk de meest soepele grensovergang die we gaan meemaken dit jaar.

Namibië it is! We kunnen natuurlijk niet blijven zeggen dat onze reis nu écht begint, maar toch voelt het wel weer een beetje zo. Het is meteen even zoeken, want ’s avonds komen we erachter dat we de enige supermarkt (of wat daar voor door mag gaan) in de wijde omgeving voorbij zijn gereden. Inkopen doen is plannen, want winkels liggen uren rijden bij elkaar vandaan. Je kunt hier zelfs dagen rondrijden zonder een winkel tegen te komen. De eerste nacht in Namibië kamperen we terwijl er een fris windje waait, naar wat later blijkt nog een maar een kleine voorbode van wat ons te wachten staat.

Augrabies-watervallen

Doorzetten

De volgende dag gaan we op weg richting de Fish River Canyon, na de Grand Canyon in de V.S. de grootste kloof ter wereld. Onderweg laten we het landschap langzaam op ons inwerken, de omgeving wordt langzaam ruiger. De zon staat aan de hemel, op de radio klinkt de heerlijke, dromerige muziek van The War on Drugs en in de binnenspiegel zie ik de stofwolk die onze auto achterlaat langzaam oplossen in de blauwe lucht. Onderweg zijn is soms al een bestemming op zich.

We hebben van andere reizigers een tip gekregen voor een mooi lunchplekje, bovenop een berg. Wat ze er niet bij vertelden is dat het weggetje er naartoe die benaming niet eens waard is. De Land Cruiser hobbelt omhoog over losliggende stenen met scherpe punten. Ellemieke is er halverwege wel klaar mee en wil omkeren. Ik zeg: “Maar schat, we zijn er bijna… Zonde om nu af te haken.” Totdat we op het punt komen waarop ook ik me afvraag of dit wel zo’n goed idee is. Het paadje wordt nog steiler en de stenen scherper en groter. Maar dan is het al te laat om te keren. Ik kijk naar rechts en zie een gezichtsuitdrukking die het midden houdt tussen ‘zie je nou wel’, boosheid en angst. Oeps… Maar we zetten door, onze banden grijpen zich vast in de stenen en de auto sleurt zich naar boven. Het uitzicht is prachtig, we kijken uit over eindeloze gele vlaktes en bergen die als gesmolten marshmallows in het landschap liggen.

Het uitzicht was het waard

Grootsheid

De volgende dag bezoeken we de Fish River Canyon. 160 kilometer lang en tot 550 meter diep. Als we op het belangrijkste uitkijkpunt aflopen en het panorama langzaam zichtbaar wordt, voel ik heel even kippenvel. Tjonge, wat is dít immens en mooi. Sommige dingen zijn gewoon niet te bevatten als je ze ziet. En ja, de Fish River Canyon is mooier dan de Grand Canyon. Volgens ons dan. We rijden en wandelen de hele dag langs de rand en worden na elke bocht weer verrast door een nieuw uitzicht op de kloof en de omgeving. En we zijn zo’n beetje de enige bezoekers, waardoor we ons nog nietiger voelen tussen zoveel natuurgeweld.

Op dag 4 steelt Namibië definitief ons hart, als we door een onwerkelijk landschap een stuk naar het zuiden rijden. Het is alsof we op de maan, Mars en Jupiter tegelijk zijn. Onderweg zijn in Namibië laat zich niet in woorden en beelden bevatten. Daarvoor is het te groots, te wijds en te onwerkelijk. Alsof dat nog niet genoeg is vinden we ook vandaag weer een heel bijzonder lunchplekje. Een jeepspoor vanaf de weg leidt een droogstaande rivierbedding in, waar we tussen de tientallen meters hoge rotsen ons keukentje uitschuiven en een eitje bakken. Als je me van te voren had gevraagd hoe een jaar reizen eruit zou zien, hoe je dat zou kunnen vangen in een moment: this is it. Samen de wereld ontdekken en op bijzondere plekken komen waar we niemand tegenkomen.

Fish River Canyon | Onderweg op Mars | Lunchplekje in rivierbedding | Sundowner aan de Oranjerivier

Aan het eind van de middag komen we aan in Aussenkehr, wat niet meer is dan een verzameling hutjes, boerderijen met enorme velden met druivenranken en een Spar-supermarkt. Aan de oranjerivier, waar we uitkijken over Zuid-Afrika, proosten we op een mooie dag en zien we de zon zakken achter de bergen. De temperatuur blijft dit keer ook na zonsondergang aangenaam, waardoor kamperen na een paar koude en winderige dagen weer een stuk aangenamer is. Als we bijna naar bed gaan komt de eerste regen in weken naar beneden, maar veel stelt het niet voor.

De juiste sleutel

In Aussenkehr is verder niks te beleven, maar een tankstation en een supermarkt zijn in Namibië reden genoeg voor een bezoekje. De enige attractie is het Aussenkehr Nature Reserve, waar de bijzondere kokerbomen groeien. Je zou dus denken, daar zijn ze wel trots op in Aussenkehr. Nou, dat valt mee. We moeten bij de servicebalie van de Spar een sleutel ophalen om het hek bij de ingang van het natuurgebied open te maken. Helaas zijn er maar vier sleutels, drie zijn er kwijt (of zo) en de andere is een halfuur geleden door de enige andere toerist in het dorp opgehaald.

De volgende dag kunnen we gelukkig alsnog gaan. Het eerste stukje door het gebied hobbelen we tussen de rotsen door, maar al snel moeten we er overheen. De mevrouw bij de Spar is er blijkbaar vanuit gegaan dat we een terreinwagen hebben, want met een Toyota Aygo waren we niet ver gekomen. Na wat klim- en klauterwerk komen we in een kloof waarvan de rotsige wanden zijn begroeid met kokerbomen en cactussen. Omdat er verder geen bordjes staan rijden we verder een willekeurig paadje in en hopen dat we zo een rondje kunnen maken. Op geen van de vier kaartenapps die we hebben staat het weggetje waarop we rijden aangegeven. Er zit nog een tweede sleutel aan de bos en na een uurtje rijden door het lege landschap stuiten we weer op een hek. Zou de sleutel passen? Jahoor, de tweede sleutel is inderdaad voor dit hek en we kunnen weer afdalen richting het dorpje.

Wildkamperen

Die avond gaan we voor het eerst wildkamperen. Een beetje spannend, maar als er één land geschikt voor is dan is het wel Namibië. We vinden een plekje aan de bijna droogstaande Fish River, sprokkelen hout, barbecueën, klappen ons tentje uit en gaan slapen. Eigenlijk een perfecte avond, maar toch zijn we allebei niet helemaal relaxt. Binnenkort maar een tweede poging wagen.

Na een winderig nachtje rijden we verder langs de Oranjerivier, waar veel mijnbouw is. In de gitzwarte bergen, die als ingezakte chocoladebrownies uit de grond steken, wordt diamant gewonnen. We buigen daarna af richting het noorden en maken een tussenstop in Aus, waar we een van de mooiste zonsondergangen ooit zien, maar waar we ook in de ijzige wind onze daktent uitklappen. Gelukkig is er een restaurant bij de camping, want buiten is het niet uit te houden. De wind blijkt zeer ongewoon te zijn voor de tijd van het jaar en er komt nog meer.

Kokerbomen | Aussenkehr Nature Reserve | Rijden over de rotsen | Fish River | Selfie | Onderweg | Koude, winderige maar mooie zonsondergang

Grijs, grijs en grijs

De volgende dag waait het nog harder. We ruimen snel de boel op en rijden richting de kust, naar het plaatsje Lüderitz. Waarschijnlijk de meest incongruente plek op aarde. Eerst rijden we uren door de woestijn, vervolgens verandert de kleur van het landschap in grijs. Als de aarde vergaat en het stof is opgetrokken, dan is dit wat er waarschijnlijk overblijft. En dan zijn daar ineens de zee en het stadje met zijn palmbomen en Duitse huisjes.

In Lüderitz hebben we een appartementje geboekt, want met deze wind is kamperen niet te doen. De dagen erop gaat het stormen en kleurt de lucht geel van het zand dat uit de woestijn richting zee waait. De temperatuur is opgelopen tot meer dan 30 graden, wat het allemaal nog vreemder maakt. Ondanks de wind willen we toch iets van de omgeving zien, maar mooi vinden we het er niet. Het is vooral een beetje vreemd. Alles is grijs: de rotsen, het zand, de lucht. Surreëel, maar na een paar uur willen we wel weer wat kleur. Een stuk leuker is het verlaten mijndorpje Kolmanskop, dat deels door de woestijn is opgeslokt en waar we helemaal alleen door de kamers van de huisjes kunnen lopen en kruipen. Op sommige plekken ligt het zand al bijna tot aan het plafond.

Flamingo’s bij Lüderitz | Vuurtoren in grijs landschap | Grijs, grijs en nog eens grijs | Kolmanskop

Even klaar mee

Als we Lüderitz een paar dagen later weer verlaten is de storm op zijn hevigst. De weg ligt bezaaid met zandduinen en we zien onderweg een politieauto die eerder in de ochtend op een van de duinen is gebotst en behoorlijk in de kreukels ligt. Het zand steekt horizontaal de weg over, maar we halen veilig onze tussenstop op weg naar de Sossusvlei, een van de bekendste attracties van Namibië. We komen terecht op een prachtige camping, gelegen op een plek die niet eens op de kaart staat. De wind is weer iets gaan liggen als we aankomen, maar nadat we (weer) een prachtige zonsondergang hebben bekeken daalt de temperatuur met grote stappen en trekt de wind weer aan. We zijn er even helemaal klaar mee, zo is kamperen niet leuk. We rijden terug naar de ingang, boeken alsnog een huisje en doen de volgende dag even helemaal niks.

Dit verhaal gaat natuurlijk goedkomen, want zoals ik al vertelde zijn we op weg naar de Sossusvlei. Alleen de route er naartoe is al prachtig. Eindeloze vlaktes met goudgele graspluimen, verdwaalde boompjes en grazende gemsbokken, met op de achtergrond rode zandduinen als voorproefje op de Sossusvlei. Nog even twee korte feitjes over Namibië:

1. Er zijn geen lelijke wegen in Namibië.
2. Wel slechte.

Het laatste deel naar het nationale park is vreselijk. Stenen en wasbordgravel wisselen elkaar af en we worden uren door elkaar geschud. We stuiteren de camping op, waar we gelukkig nog een plekje hebben kunnen bemachtigen. Het is namelijk schoolvakantie in Zuid-Afrika, dus bijna alles is volgeboekt. De wind is gelukkig weer een heel stuk minder en de temperatuur aangenamer, dus we hebben weer zin om te kamperen.

Route richting Sossusvlei | Zand op de weg | Onderweg | Zonsondergang vanaf de camping

Wát een dag

Het is een kort nachtje in de tent, want de volgende dag willen de zonsopgang bekijken vanaf een hoge duin. Daarvoor moeten we eerst nog een stukje rijden en daarna nog klimmen over het zand. Als we aankomen staan er al een enorme rij auto’s en een toeristenbus op het parkeerplaatsje. Vakantievierend Zuid-Afrika staat bovenop het duin selfies te maken. De zon is bijna op en het is een beetje bewolkt, waardoor de zonsopkomst in het water lijkt te vallen. Als wij omhoog lopen gaan de meeste mensen alweer naar beneden, totdat we uiteindelijk alleen bovenop staan als de zon achter de wolken vandaan komt. Een magisch moment. We kijken ademloos toe hoe de zandduinen langzaam in het licht worden gezet.

Daarna rijden we door naar de beroemde Deadvlei. Elke reisgids over Namibië opent met een foto die hier gemaakt is. Versteende bomen staan als kunstwerken op een witte vlakte tentoongesteld, met op de achtergrond metershoge zandduinen. Terwijl we rondlopen laten we deze bijzondere plek op ons inwerken. De zon en wolken spelen met de schaduwen op de duinwanden en rond lunchtijd zijn de meeste toeristen verdwenen waardoor we prachtige foto’s kunnen schieten. Wát een bijzondere plek.

Aan het eind van de middag wandelen we naar de iets verderop gelegen Hidden Vlei. Het is een pittig wandelingetje door de woestijn, maar het is elke stap waard. Verscholen tussen de hoge duinen ligt een spierwitte vlakte die bijna pijn doet aan je ogen. Ellemieke blijft boven, want die heeft genoeg gelopen voor vandaag. In daal over het duin af naar de vallei en sta helemaal alleen op de witte zoutkorst, samen met een paar versteende bomen. In het hoogseizoen, in het meest bezochte nationale park van Namibië, sta ik hier op deze onaardse plek, helemaal alleen. Hoeveel hoogtepunten kan een dag hebben?

Zonsopkomst in de Sossusvlei | Deadvlei | Hidden Vlei

Weer naar de kust

Via het Naukluft Mountains Park, waar we een mooie hike maken en een stukje met kettingen langs een rotswand moeten klauteren, rijden we weer naar de kust. We zitten nu in Swakopmund, een stad met aangeharkte parkjes, palmbomen, rotondes en goede koffietentjes. En een Toyota-garage, zodat we onze auto de benodigde liefde en aandacht kunnen geven. Ook laten we bij een bedrijfje onze tenthoes repareren. Na wat rondvragen bij mensen die mensen kennen (altijd handig), komen we op een industrieterreintje uit bij de juiste meneer. Onze tenthoes waait bij de sluiting steeds open en gaat dan klapperen tegen de auto aan. Dat was eerder al zo, maar het schaarse klittenband dat er zat begon ook nog eens los te laten waardoor het steeds erger werd. Nu zitten er dikke, nieuwe stukken klittenband op en dat voor maar 15 euro én binnen een halfuur gefixt. Niet alles gaat langzaam in Afrika.

We blijven hier nog een paar dagen hangen om meer koffietentjes uit te proberen. En om Sandwich Harbour te zien, waar de woestijn de zee langzaam opeet. Dat moet een indrukwekkend gezicht zijn. Wordt vervolgd…

In chronologische volgorde: Augrabies-watervallen, Fish River Canyon, Aussenkehr, Lüderitz, Sossusvlei, Swakopmund (huidige locatie)