De wind giert door het goudkleurige helmgras en de zon brandt fel op onze hoofden. Zo dicht bij de zon zijn we nog nooit geweest. De ijle lucht en het onwerkelijke uitzicht zijn adembenemend. Op het dak van Kenia zijn de rotsformaties en de planten van een andere wereld. Een verborgen wereld die zich alleen boven de 3.000 meter openbaart.

Het échte dak van Kenia is de 5.200 meter hoge Mount Kenya, die als een baken in het landschap ligt. Die voorbijdrijvende wolken vangt met zijn scherpe piek. Die berg is letterlijk nog iets te hoog gegrepen voor ons, bijna 4.000 meter is voor mijn nog steeds niet helemaal herstelde coronalongetjes wel genoeg.

Kerst bij de Kili

Eerst terug naar de dagen voor kerst. Na het online zetten van het vorige reisverslag maken we ons klaar voor de feestdagen. Het wordt een bijzondere kerst dit jaar. Geen uitgebreide kerstmaaltijd met familie aan een mooi gedekte tafel. Geen regen en wind, die de laatste hoop op een witte kerst definitief verdrijven. Wij doen met 30 graden onze kerstinkopen in Nairobi en dat is in ieder geval de beste plaats in Kenia om dat te doen. We scoren vers brood bij de bakker, heerlijke Italiaanse hammetjes en kaasjes, wijn en zelfs panettone. Met een volgeladen auto verlaten we de stad. We ruilen de drukke snelwegen van Nairobi in voor de stoffige wegen van Amboseli. Dit nationale park aan de voet van de Kilimanjaro is de plek waar we kerst gaan vieren met de Britse Nicky en Dave, die we eerder in Lusaka hebben ontmoet. Kerstavond bij het kampvuur, met wijn en een kaasplankje.

Kerstochtend 2022 is officieel onze vroegste kerstochtend ooit. Terwijl de zon opkomt rijden we het nationale park van Amboseli in. Het grootste deel van de Kilimanjaro is verstopt in de wolken, maar dat maakt het decor niet minder indrukwekkend. Op kerstochtend kijken we vanuit ons rijdende huisje naar olifanten die over de vlaktes marcheren en leeuwen die vlak voor onze auto oversteken. Een kerst die we niet snel meer zullen vergeten. Met een respectabele kerstmaaltijd (ik zou zelfs zeggen indrukwekkend, voor op de camping) sluiten we de dag af.

Ontbijten met uitzicht op de Kilimanjaro | Amboseli National Park

Lavastromen

Tweede kerstdag bestaat niet in Kenia, dus wij negeren die dan ook maar. We wassen de feestvreugde van eerste kerstdag af, pakken de boel in en nemen afscheid van Nicky en Dave, die in tegenovergestelde richting reizen. Onze volgende bestemming is Tsavo West, een vulkanisch gebied met groene heuvels en bloedrode grond. Hier lopen grote zwarte lavastromen als eeuwige herinnering aan de laatste vulkaanuitbarsting door het landschap. Ook tweede kerstdag sluiten we af met een kampvuur midden in de natuur. Als we de volgende dag het prachtige gebied weer verlaten, zien we onderweg de beroemde ‘rode olifanten’. Doordat de olifanten het dieprode stof van de grond door hun slurf over hun huid blazen, krijgen ze die kleur. Een van de dikhuiden is zo vriendelijk om dat voor ons te demonstreren.

Onderweg richting de kust bezoeken we nóg een wildgebied, de Lumo Conservancy. De camping is prachtig gelegen bovenaan een heuvel, vanwaar we uitkijken over de uitgestrekte savanne en de zon spectaculair zien ondergaan. Tot zover het romantische gedeelte. Want naast onze campingplek ligt het karkas van een buffel, die de confrontatie met een groep leeuwen niet heeft overleefd. Bij nadere inspectie blijken de overblijfselen nog niet helemaal verteerd te zijn, miljoenen kruipbeestjes zijn bezig om de laatste restjes af te voeren. De zure lucht die door de wind precies onze richting op wordt geblazen bevestigt het onvoltooide proces. Je begrijpt, erg veel trek in het avondeten hebben we daarna niet meer.

De volgende ochtend staan we vroeg op en zien we hoe de zonnestralen van achter de heuvel de vlakte onder ons langzaam in het licht zetten. Het is het begin van een bijzondere dag, waarin we afdalen naar de savanne en na een tijdje ergens in het veld gieren af en aan zien vliegen. We rijden snel die richting op en zijn precies op tijd om de eerste van een groep van uiteindelijk negen leeuwen te zien oversteken. Na een tijdje gaan ze vlak voor onze auto liggen, zo ongeveer onder het raam. Een jonge mannetjesleeuw kijkt me indringend aan van een paar meter afstand. Ik doe het raampje voor de zekerheid maar iets omhoog… We staan in Keniaanse savanne, omringd door een groep prachtige leeuwen. En helemaal alleen, pas na een kwartier komen er twee andere auto’s aanrijden. Wauw, wauw, wauw.

De lavastriomen in Tsavo | Uitzicht vanaf een vulkaan in Tsavo | Rode olifant | De leeuwen van de Lumo Conservancy | Onderweg richting de kust

Eindelijk weer de zee

Het heeft even geduurd, maar na bijna 8 maanden hebben we het Afrikaanse continent van west naar oost doorkruist. In Namibië zagen we de Atlantische Oceaan voor het laatst en in Kenia begroeten we eindelijk de Indische Oceaan. Een hagelwit strand en wuivende palmbomen wachten op ons. We strijken neer op Tiwi Beach, waar we kamperen op het strand om oud en nieuw te vieren. We zijn niet de enige met dit uitstekende idee, de camping staat stampvol en de plees zijn smerig. Maar hé, wat maakt het uit. We zijn in Kenia en we vieren oudejaarsavond in korte broek op het strand. Samen met andere reizigers en Kenianen luiden we het nieuwe jaar in, terwijl we in de verte het vuurwerk boven Mombasa de lucht in zien gaan.

Op nieuwjaarsdag worden we wakker onder de palmbomen, met uitzicht over de helderblauwe oceaan. Is er een betere plek om het nieuwe jaar te beginnen? We trappen 2023 af met onze voetjes in het witte zand. We eten verse vis direct vanuit de oceaan en zwemmen in het warme, heldere zeewater. We blijven nog een paar dagen tot het weer rustiger is op de camping en hebben gezellige avonden met andere gasten. We ontmoeten Joyce en Mike, met hun dochtertje Hannah en gehandicapte zoontje Nathan. Bijzonder om hun verhaal te horen en mooi om te zien hoe ze ondanks de beperkte middelen zo liefdevol voor hun zoon zorgen. In Kenia worden gehandicapte kinderen vaak gemeden, omdat mensen denken dat ze besmettelijk of duivels zijn.

Kamperen aan het strand | Droomstrand | Palmboom

De charme van Mombasa

Na een paar dagen strand is het tijd om weer door te gaan. Er zijn namelijk nog meer mooie stranden in Kenia. Maar eerst rijden we naar Mombasa, omdat het heldere licht dat onze remblokken onlangs heeft vervangen is vergeten wat onderdelen terug te plaatsen. Die moeten we dus oppikken bij de Toyota-dealer. Om Mombasa in te komen is een enorme veerpont de enige optie. Eerst rijden we door de treurige, rafelige randsteden van Mombasa, om aan te sluiten in de rij bij de veerpont. Hoewel chaotisch, gaat de overtocht redelijk vlot en voor we het weten rijden we door de drukke straten van de tweede stad van Kenia, die door de gebouwen met Moorse invloeden zelfs iets van charme heeft.

Die charme verdwijnt vrij snel op het strand van Mombasa, waar enorme hotels de kustlijn ontsieren. Iets te oude, witte mannen in flodderige korte broeken flaneren hier met iets te jonge, zwarte vrouwen in strakke jurkjes. Vind ik daar wat van? Ja, daar vind ik wat van. Toch is het fijn om weer in een stad te zijn. We lunchen heerlijk bij de Libanees en ’s avonds eten we kreeft aan het strand. De volgende dag laten we de remmen fixen. Volgens de mevrouw aan de balie duurt de reparatie ‘ongeveer een uur’. Ze vergeet dan wel te melden dat het aanmaken van de werkbon anderhalf uur duurt, dat vervolgens de pauze van de monteurs begint en dat ze daarna pas starten met hun werk. En dat daarna de auto nog gewassen wordt, waardoor we uiteindelijk pas om 4 uur ’s middags op pad kunnen. Laverend tussen de tuktuks, matatu’s (de fleurige personenbusjes die je overal in Afrika ziet) en mensen met handkarren zo breed als een auto rijden we de stad uit.

Maffia

Via het plaatsje Kilifi, waar we met Mike en Joyce een heerlijk zeiltochtje met een dhow (een houten zeilboot) maken, rijden we naar Watamu. In dit relaxte strandplaatsje is de voertaal Italiaans. Overal zijn winkeltjes met Italiaanse producten, ijssalons, koffiebarretjes en pizzeria’s. In de jaren ’70 en ’80 werd de Keniaanse kust een populair toevluchtsoord voor Siciliaanse maffiosi die werden gezocht door Interpol. En dus kunnen we, op 5.500 kilometer van Palermo, verrukkelijk Italiaans ijs eten.

De kust van Kilifi bestaat niet alleen uit witte stranden, maar ook uit mangrovebossen. Vroeger werden de bomen gekapt voor brandhout, maar nu zet de lokale gemeenschap zich juist in voor behoud van dit bijzondere stukje natuur. Met een houten kano varen we geruisloos door de kanalen tussen mangroves, waar alleen het gefluit van vogels en het dichtklappen van schelpen is te horen. Tussen de wirwar van boomwortels door vangen we de laatste zonnestralen van de dag op. Weer terug aan land proosten we met een gin tonic en verse garnalen nog maar eens op Kenia. Wat een heerlijk land is dit toch.

De veerpont naar Mombasa | Tuktuk in Mombasa | Boottochtje | Het strand van Kilifi | Dhow | Mangrovebossen

Al Shabaab

We rijden nog een stukje verder naar het noorden, naar Malindi. Dit is zo’n beetje het laatste stukje kust dat veilig is, hierna begint het land van terreurgroep Al Shabaab. We rijden een stukje ‘oranje gebied’ in om de Marafa Depression te bezoeken, een vallei met prachtige rotsvormen die in de loop van de middag verkleuren van geel naar rood.

De volgende ochtend verlaten we na een laatste ‘cuppuccino e un cornetto’ de kust. Via een prachtige route, door vruchtbaar rood heuvellandschap en langs dorpjes waar mensen hartelijk naar ons zwaaien, rijden we weer richting Nairobi. Onderweg stoppen we bij een camping waar Ellemieke bijna geëlektrocuteerd wordt in de douche. We hebben lang geleden de zogenaamde ‘suicide shower’ al als aanvaardbaar risico geaccepteerd. De suicide shower heeft een douchekop waarin het water langs een elektrisch verwarmingselement wordt geleid. Klinkt als een slecht idee? Dat is het ook. De losse elektrische draden steken vaak boven de douche uit en zijn ‘afgeschermd’ met wat tape of liggen zelfs open en bloot. Soms stroomt het water aan de bovenkant naar buiten, op de plek waar de kabels zitten. Daar ligt overigens wel de grens voor ons, dan maar een koude douche. Het exemplaar waar Ellemieke een schok van krijgt blaast tegelijkertijd gelukkig met een plof zijn laatste adem uit.

Marafa Depression | Onderweg door het achterland

Monsterfile

De weg tussen Mombasa en Nairobi is berucht. Een aantal jaar geleden heeft het verkeer dagen vast gestaan doordat de weg helemaal geblokkeerd was. De weg tussen de twee grootste steden van het land heeft slechts een rijbaan per kant en dus ben je eigenlijk de hele weg bezig om vrachtwagens in te halen die stapvoets de berg op rijden. Ze zijn zwaarbeladen hellen soms vervaarlijk naar een kant. Ook wij belanden na een tijdje in de file. We kijken het even aan, maar het verkeer staat muurvast. Voor ons zien we vrachtwagenchauffeurs uit hun cabine stappen. Auto’s scheuren ondertussen links (door de berm) en rechts (tegen het verkeer in) voorbij. We volgen het voorbeeld en banen ons een weg door de berm totdat we bij de oorzaak van de opstopping komen: een vrachtwagen met pech. In Kenia blijven alleen vrachtwagens in de file staan, de rest vindt op een andere manier zijn weg. Een concept waar ik wel mee kan leven.

En toen waren we weer in Nairobi. De vorige keer hebben we niet veel van de stad gezien omdat we aan de rand verbleven. Dit keer verblijven we in het centrum, tussen de hoge gebouwen, ín een hoog gebouw. We nemen de lift naar het dak, de 18e verdieping, voor een prachtig uitzicht over de stad. Ver van beneden klinkt het eeuwige geruis van het verkeer, het getoeter, de sirenes. Het geluid van een bouwplaats. De geluiden van de stad. We zijn in Nairobi om ons autopaspoort te verlengen, maar we maken meteen van de gelegenheid gebruik om inkopen te doen en heerlijk uit eten te gaan. En ik ga naar de kapper, maar niet voor het eerst deze reis verlaat ik de kapsalon met het kapsel van een Duitse dictator.

De wolkenkrabbers van Nairobi

Betonnen treurnis

Als we de glimmende, glazen torens van Nairobi weer achter ons laten, komen we in het echte Nairobi terecht. 80 procent van de inwoners leeft in sloppenwijken en in treurige buitenwijken, waar mensen wonen in onafgebouwde flats. Kilometers lang rijden we door deze betonnen treurnis, totdat het grijs plaatsmaakt voor groen. Heuvels met bananen- en maisplantages gaan vervolgens langzaam over in dichtbegroeide jungle. Aan de voet van Mount Kenia slapen we een paar nachten midden in de natuur. Wát een contrast met Nairobi. In het oerwoud klateren onstuimig stromende riviertjes van de berghelling af. We wandelen over glibberige paadjes naar verschillende, prachtige watervallen, diep verstopt in het groen. We gaan slapen met de geluiden van de jungle en worden wakker naast duizend jaar oude bomen. Door de hoogte is het behoorlijk fris ’s nachts, dat is weer even wennen. Ook valt er hier geregeld regen, uit de wolken die steeds rondom Mount Kenya hangen. En kamperen met regen, daar heb ik ook een mening over…

Een mooie route langs de theevelden leidt naar Aberdares National Park, de plek waar dit verhaal begon. De wandeling waar dit verhaal mee begon. De eerste dag rijden we door het gebied heen. We stijgen tot meer dan 3.000 meter, door de verschillende lagen van de berg: eerst regenwoud, dat langzaam overgaat in een lagere begroeiing, gevolgd door bamboebossen en ten slotte open grasland. De wandeling op de tweede dag begint op bijna 3.300 meter, waar de lucht al behoorlijk ijl is en het helmgras golft in de wind. Hoe hoger we komen, hoe bijzonderder het landschap. Er groeien hier unieke planten, zoals lobelia’s en de bijzondere senecio, die alleen in Kenia en Tanzania voorkomt. Er zijn geen woorden voor om dit landschap, deze uitzichten, dit bijzondere gevoel van het betreden van een andere wereld, te beschrijven.

De watervallen van Mount Kenya | Dorpjes en rijstvelden in het achterland | Uitzicht op Mount Kenya | Ellemieke bij een waterval in Aberdares | Rijden door dichtbegroeide bossen op 3.000 meter hoogte | Hoogtewandeling met bijzondere rotsformaties en unieke planten in Aberdares | Landbouw

Te koop

De tijd gaat snel. Voor ons gevoel is de reis al bijna voorbij, terwijl we nog drie maanden hebben. Daarin gaan we maximaal genieten van alles wat nog komen gaat, zoals het bezoek van mijn broer Kas, die binnenkort samen met een vriend naar Oeganda komt en een week met ons mee gaat reizen. Maar het is ook al tijd om na te denken over wat er na onze reis komt. Over wat we met de auto gaan doen. Daar hebben we lang over nagedacht. En uiteindelijk de knoop doorgehakt om hem te koop te zetten. We kijken of het lukt om hem hier te verkopen en anders gaat hij terug naar Nederland. Maar daar zal hij stof gaan verzamelen in een schuur en dat is zonde. Het zal niet meevallen om afscheid te nemen van ons huisje op wielen, waar we zoveel mee hebben beleefd.

Voor nu zijn onze laatste twee weken in Kenia ingegaan. Het visum voor Oeganda is aangevraagd. Een nieuw land wacht op ons!

Onze route in chronologische volgorde: Nairobi – Amboseli – Tsavo – Lumo – Tiwi Beach – Mombasa – Kilifi – Malindi – Marafa – Nairobi – Mount Kenia – Aberdares – Sandai (huidige locatie)