“Het waren leuke week‘n, maar tis mooi ‘weest. Het is tied om naar huus te goan.” Denk vooral dat Twentse accent er nog even bij en je weet dat deze gevleugelde woorden uiteraard niet van ons waren. Na drie weken reizen door Slovenië en Kroatië waren wij nog lang niet klaar. Maar de meneer die we ‘s ochtends op de camping, op het pad voor onze tent, hoorden praten tegen een medereiziger dacht daar anders over. Reizen is niet voor iedereen, zo blijkt maar weer.

Nee, wij zijn na drie weken net een beetje in het ritme. De routine van het kamperen, het in- en uitklappen van de tent hadden we al heel snel weer opgepikt, we hebben vorig jaar al uitvoerig kunnen oefenen natuurlijk. Maar het moment waarop vakantie overgaat in reizen en je het gevoel hebt dat je echt los bent van thuis moest nog komen. Het gevoel dat je alle tijd van de wereld hebt en niet probeert om elke dag het maximale eruit te halen. Want als je maar drie weken hebt, wat misschien voor sommige mensen al meer dan genoeg is, willen we zoveel mogelijk zien en doen en ondertussen ook nog een beetje ontspannen.

Ansichtkaart

Veel gezien hebben we zeker in ruim drie weken. En daar hoeven we in Slovenië niet eens ons best voor te doen, er doorheen rijden is vaak al genoeg. Voor ansichtkaartuitzichten hoef je de auto niet uit, maar dat doen we natuurlijk wel. Meteen de eerste dag al maken we een flinke wandeling in het Triglav National Park, om een waterval te bekijken. Nog een beetje gaar van de reis hang ik al aan een gammel trappetje tegen een rots aan om het bovenste stukje van de waterval te kunnen zien. Ellemieke gelooft het wel en kijkt toe hoe ik naar boven klauter. Dat klinkt stoerder dan het is, want ik zie even later een traag, oud mannetje naar boven gaan.

Die eerste dag blijkt slechts een sneak preview van wat we in de dagen erna te zien krijgen: prachtige uitzichten op indrukwekkende bergen, groene heuvels en overal dat glasheldere water, dat op diepere stukken een kleur blauw krijgt die je alleen ziet op gephotoshopte plaatjes. We lopen door de prachtige kloven van Vintgar en Tolmin, we wandelen langs de slingerende Soca-rivier en we zien talloze watervallen. Het is indrukwekkend, zoveel mooie natuur. Er lijken nauwelijks mensen in het land te wonen, en als we ernaar googelen blijkt dat ook te kloppen. Slechts 2,1 miljoen Slovenen zijn er, die verder ook niet erg hun best doen om aanwezig te zijn. Ze passen op de mooie natuur, leggen perfect geasfalteerde wegen neer en bouwen hier en daar huisjes in Oostenrijkse of Italiaanse stijl en verder… Tsja, hebben we weinig hoogte gekregen van de Sloveense cultuur.

Tekst gaat verder onder de foto’s

Wijn in Slovenië

Ook als we het toeristische deel verlaten en naar het wijngebied van Brda afzakken verandert dat niet. Maar we proeven er wel heerlijke wijn. Niet alleen bij de grootste wijnmaker van Slovenië, maar ook bij een klein familiebedrijfje waar we door de dochter des huizes een rondleiding krijgen en heerlijke huisgedroogde ham met wijn kunnen proeven. Het landschap in dit gedeelte is heel anders dan in het noorden, maar wederom prachtig. Het lijkt hier Toscane wel. Zonder het lekkere eten en Italiaanse bevlogenheid dan. Op de minicamping bij een landhuis, met uitzicht op wijngaarden en olijfbomen, eten we ’s avonds een hapje mee. Het is een scene die in een Bertolli-spotje niet zou misstaan, inclusief terras onder de druivenplanten. Maar de bonensoep, gekookte aardappels en een stuk varkensvlees herinneren ons er weer aan dat we toch echt in een Slavisch land zijn. Mét lekkere wijn, dat dan weer wel.

Omdat het op de route ligt en omdat er nooit een reden voor nodig is om naar Italië te gaan maken we een tussenstop in Triest. Gewoon om lekker te eten, even in een stad te zijn en op terrasjes te hangen. En de geur van de Adriatische zee op te snuiven.

Hier aan de kust

Daarna rijden we weer Slovenië in, richting Piran, dat aan het kleine stukje kust ligt dat Slovenië heeft. Het stadje is ooit gebouwd door de Venetianen en is (dus) prachtig, maar wel erg toeristisch. We eten er allerlei heerlijke verse vis en gamba’s en krijgen de eerste regenbui van de vakantie op onze kop. We hadden een paraplu meegenomen, maar die ligt in de auto die bovenaan de heuvel staat. We kopen dus toch maar een nieuwe en breiden daarmee onze collectie Chinese flutplu’s uit naar twee.

Omdat het weer in Slovenië en in het noorden van Kroatië de komende dagen niet opknapt, rijden we in een ruk door naar het zuiden, in de buurt van het nationale park Krka, waar we weer prachtige watervallen en groene en blauwe meertjes zien. In het drukke deel van het park wurmen we ons een weg tussen de bestickerde cruiseboottoeristen door (ik vraag me altijd af waarom die mensen een sticker dragen? Zodat ze niet vergeten met welke boot ze mee moeten?), maar in het rustige deel hebben we de uitzichten voor onszelf. Een prachtige dag met (wederom) mooi weer, die we afsluiten met een goudkleurige zonsondergang op de camping. De dagen erna doen we het rustig aan en staan we een paar dagen op een kleine camping aan een baai. Ellemieke moet nog een beetje wennen aan het plekje en het onweer ’s nachts maakt het er niet beter op, maar we staan er prachtig. Als we ’s ochtends de tent open ritsen zien we alleen maar zee. Dat is fijn wakker worden (of nou ja, de ochtend begroeten, want door het slechte weer van die nacht hebben we weinig geslapen). Gelukkig hoeven we lekker niks die dag. Lekker een beetje lezen, zwemmen en op het strand liggen.

Tekst gaat verder onder de foto’s

Een beetje off-road

Na twee nachtjes aan het strand rijden we weer een stukje naar het noorden, via de prachtige, oude bergpas Majstorska Cesta waar ik eindelijk wat off-roadkilometers mag maken. Mág ja, want Ellemieke heeft een week eerder het navigatiesysteem al vervloekt toen dat ons ‘first thing in the morning’ over een aftandse grindweg besloot te sturen. Geen probleem voor onze Land Cruiser natuurlijk en ik had ook weer even mijn lolletje toen ik de overhangende takken moest weghalen zodat we er langs konden, maar op de bijrijdersstoel onweerde het plaatselijk.

We strijken neer op een camping bij het berggebied de Noordelijke Velebit. We hebben er afgesproken met Nathan en Linda, die we in de eerste dagen van onze vakantie hebben ontmoet. Zij rijden net als wij in een Land Cruiser met daktent en hadden ook het plan om een jaar in Zuid-Amerika rond te gaan reizen. Onze vakantie valt precies samen met de start van hun uitgestelde reis, die nu via Oost-Europa richting het oosten gaat. Wie weet reizen we ze binnenkort achterna, als Zuid-Amerika op slot blijft. Na een paar supergezellige dagen nemen voor de tweede keer afscheid als het voor ons tijd is om weer richting huis te gaan. Maar niet voordat we nog een dag in de hoofdstad Zagreb doorbrengen, een prima bestemming voor een mini-stedentripje en om onze vakantie af te sluiten.

Het was heerlijk om er een paar weken tussenuit te zijn, maar de reiskriebels worden daardoor alleen maar heviger. Uiterlijk eind dit jaar gaan we de knoop doorhakken. Wordt het uitstel met een paar jaar, kunnen we tóch nog naar Zuid-Amerika of bedenken we een andere bestemming? Wordt vervolgd…